Μέσα σε μια μέρα

  Κάθομαι λοιπόν πάνω στη γέφυρα στο λιμάνι του Πειραιά για να περάσει λίγο η ώρα πριν να πάρω το τραίνο για τη δουλειά. Λοιπόν θυμάμαι σχετικές φωτογραφίες που έχω δει στο διαδίκτυο καθως και ότι είναι από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο..  Τι χαρά..

Κάτι τέτοιο..

    Και κάτι τέτοιο....

Λοιπόν.. εγώ από τη θέση που βρισκόμουν πάνω στη γέφυρα και ήμουν ας πούμε σε κάποιο σημείο της πρώτης φωτογραφίας η αλήθεια είναι ότι δεν αντίκρυσα ένα τέτοιο ωραίο θέαμα. Αμάξια, μεγάλα κτίρια μισογκρεμισμένα και τσιμέντο. Μάλιστα όπως έβλεπα ένα πλοίο στην απέναντι μεριά του λιμανιού που ήταν δεμένο, φαινόταν λες και θα ακουμπούσε τα σπίτια.

Επιπλέον αυτό το ωραία δομημένο κτίριο (σταθμός του Πειραιά) δεν είχε καμία σχέση με αυτό που βλέπω εδώ. Ήταν σπασμένα τα τζάμια και δε φαινόταν να δουλεύει κάποιος εκεί.  Απέναντι ακριβώς, κάτι που δε φαίνεται στη φωτογραφία ήταν διάφορα μεγάλου μεγέθους κτίρια βρώμικα και ασυντήρητα. Εκείνη ήταν η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι λίγο πιο σοβαρά τι τρέχει γύρω  μου... Κατεβαίνω λοιπόν από τις σκάλες και παρατηρώ τον κόσμο γύρω.

Τραίνο 

 Μπήκα λοιπόν χωρίς να φοράω ακουστικά για να παρατηρήσω..

  Μία γυναίκα, κάπου στα 55 όπως μου φάνηκε, έλεγε σε κάποιους γνωστούς που συνάντησε στο τραίνο για ένα πρόβλημα υγείας που έχει και έλεγε ότι νιώθει να πεθαίνει διότι δεν μπορούν να την βοηθήσουν λόγω γραφειοκρατίας. Ανατρίχιασα.. 

 Κάπου παραδίπλα κάποιοι επιβάτες συζητούσαν για τις οικονομικές συνθήκες δείχνοντας πολύ εκνευρισμένοι..

 Στο Φάληρο μπήκαν δυο νέα παιδιά κάπου στα 25-30 με ένα μωρό (1χρονού το πολύ)  και ένα μισοχαλασμένο ακορντεόν (ξένοι)  και ζητούσαν χρήματα. Στο βαγόνι που βρισκόμουν κανένας δεν έδωσε χρήματα γιατί προφανώς δεν περισσεύει κάτι σε όλους... Δεν νευρίασα ούτε με τους επιβάτες ούτε με τα παιδιά.. Ξέρω ότι η Ευρώπη χρηματοδοτεί την Ελλάδα για τους μετανάστες και για κανέναν λόγω δεν είμαι ρατσίστρια. Μην αρχίσουμε τώρα το θέμα της μετανάστευσης από την αρχή (1991) ήταν όλα στημένα να γεμίσει η Ελλάδα από ανθρώπους που τους δόθηκε η ευκαιρία να έρθουν στη χώρα μας και εμείς να τους γυρίσουμε την πλάτη "γιατί θα μας φάνε τις δουλειές, τους άντρες και λα λα λα" δεν σκεφτήκαμε ότι ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.  Η σκέψη μου αυτή διακόπηκε από τον διπλανό μου που παραμίλαγε "Α, τους γύφτους τι δουλειά έχουν εδώ, οι ψεύτες"  Οι ψεύτες σκέφτηκα....  

Στο δρόμο

 Για πρώτη φορά έδωσα λίγο σημασία στο πως συμπεριφέρονται οι συμπολίτες μου. Κανένας δε σέβεται (και τώρα αναγνώστη που διαβάζεις το κείμενο ενδεχομένως να λες τι λέει μωρέ και σου απαντάω αυτή είναι η γνώμη μου αν δε σου αρέσει πάτα πάνω δεξιά το Χ και μιας που βγαίνουν στο "φως" οι αλήθειες πότε έκανες αυτό που πραγματικά σου άρεσε...; ), μετρό, ηλεκτρικός όλοι βιάζονται κινούνται τόσο γρήγορα... Μια τέτοια ζωή άραγε ονειρευόμασταν...  Αμάξια, πουθενά ΠΕΖΟδρόμια.. δε χωράμε...

Στη δουλειά

 Λοιπόν είπα να το παρατηρήσω και εκεί. Συναναστρέφομαι καθημερινά με πολύ κόσμο λόγω της εργασίας μου και κατάλαβα κάτι.. Σε μεγάλο βαθμό η αγένεια και η αδιαφορία. Το αποτέλεσμα; Να μου δημιουργείται μαι ανεξήγητη απέχθεια για τους γύρω μου και επειδή δε θέλω να καταλήξω να κάνω τα παραπάνω (να μη σέβομαι και να αδιαφορώ) προσπαθώ να συγκρατηθώ γιατί οι πραγματικοί ένοχοι δεν είναι οι συνάνθρωποι μου... 

Να έχετε μια ζωντανή μέρα....